Αντί προλόγου: ακολουθώντας το πνεύμα του προηγουμένου post, αν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, καν' το! Αυτό το post δεν είναι παρά μια μαζοχιστική προσπάθεια να ταλαιπωρήσω τον εαυτό μου αποτυπώνοντας τον συγγραφικό οίστρο που μου προέκυψε στο τρένο, στα βασανιστικά μικρά virtual πλήκτρα μιας οθόνης αφής (μη τα πάρω πάλι κι αρχίσω να λέω τα ίδια για το κατά πόσο η τεχνολογία μας επιταχύνει: σκέψου πόσο πιο αργά γράφεις από τότε που πήρες κινητό με οθόνη αφής). Κοινώς, ήθελα να σκοτώσω τον χρόνο μου (ίσως προσπαθώντας πεισματικά να αποδείξω το αντίθετο από το “...οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν” του Αγγελάκα). Αν λοιπόν δεν έχεις χρόνο για σκότωμα, με το καλό να ξανάρθεις όταν θα 'χω γράψει κάτι καινούργιο και (ελπίζω) πιο ενδιαφέρον.
“'Νταξει, ταλαιπωρήθηκα που ανέβηκα για μισή μέρα, αλλά τουλάχιστον θα απολαύσω την διαδρομή στα Τέμπη που έχω καιρό να την κάνω μέρα” σκεφτόταν καθώς έψαχνε τη θέση 56 στο πρώτο βαγόνι της αμαξοστοιχίας IC 57. Βλέπεις, συνήθως ταξίδευε με τα νυχτερινά δρομολόγια γιατί είναι φθηνότερα, αλλά αυτά τη φορά έπρεπε να γυρίσει νωρίτερα και αναγκάστηκε να πάρει των 18:50. Έτσι, κατά τις οχτώ και κάτι που θα έφτανε στα Τέμπη θα είχε ακόμη φως.
Όπως τα 'χε υπολογίσει λοιπόν, μια σβούρα του λεπτοδείκτη αργότερα έβλεπε το βουνό μπροστά του να πλησιάζει οπότε μεταφέρθηκε στο διπλανό κάθισμα (καθόλου δε τον χάλασε που ήταν άδειο όπως και όταν ερχόταν) για να 'ναι κοντά στο παράθυρο.
3-4 τούνελ αργότερα σκέφτηκε ξενερερωμένος: “Αυτό ήταν; Πού πήγε η ωραία διαδρομή μέσα απ' το φαράγγι;” Ή λάθος τα 'χε υπολογίσει και τα Τέμπη ήταν παρακάτω, ή αυτή η μανία για "όλο και γρηγορότερα" μόλις τον έπεισε να μη ξαναπληρώσει τα διπλάσια για το Αθήνα – Σαλονικη. Άλλωστε και οι πεντακόσια-κάτι αμαξοστοιχίες είναι λίγο ακριβότερες από τις νυχτερινές (εξακόσια κάτι) αλλά νομίζω περνάνε ακόμα από μέσα απ' τα Τέμπη και μάλιστα μέρα.
Άλλη μια σβούρα του λεπτοδείκτη και έφτασε εννιά η ώρα. Μάλλον δε θα μάθει ποτέ αν τα Τέμπη ήταν πιο κάτω (edit: σιγά που δε θα μάθαινα, ρώτησα τον σοφό γέροντα όταν έφτασα σπίτι) γιατί στο παράθυρο φαίνεται πια μόνο η αντανάκλαση ενός ξενυχτισμένου γκριζομάλλη.
“Χμμμ, πολύ νέος μοιάζει όμως για να 'χει ασπρίσει” σκέφτηκε καθώς συνειδητοποιούσε ότι είχε αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία του μ' αυτά τα γαμωψεύτικα κουμπιά στο κινητό του. Αποφάσισε λοιπόν ότι καλά θα κάνει να το αφήσει πριν το καταντήσει ένα ακριβό presse papier.
Άιντε και έφτασα Λειανοκλάδι μέχρι να γράψω τρεις αράδες...
Δυο ωρίτσες ακόμα..
Note to myself: Πρέπει να τα κόψω αυτά τα ξαφνικά τα ταξίδια Αθήνα - Σαλονίκη ή τούμπαλιν. Δεν είναι για καλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου