Γιορτές είναι κ ξέρεις πώς πάει: όλο κ κάποιος από τους γνωστούς σου που μιλάτε μια στο τόσο, θα σε πάρει να πείτε τα νέα σας κ ένα χρόνια πολλά. Άκουγα σήμερα τον πατέρα μου να μιλάει με έναν απ' αυτούς του "περιστασιακούς" φίλους: "Ε, καλά είμαστε μωρέ. Να, τώρα γύρισε ο μεγάλος απ' τη Βοστόνη που κάνει ένα μεταπτυχιακό εκεί. Ε, κ ο μικρός τώρα έχει ηρεμήσει από τις απεργίες στο Πολυτεχνείο, 'νταξει είναι. Θα τον βρει τον δρόμο.""Θα τον βρει τον δρόμο".....
Ποιος, τελικά, είναι αυτός ο περίφημος "δρόμος" που όλοι οι γονείς εύχονται να τον βρούνε τα παιδιά τους; Ποίος τον χάραξε, πού οδηγεί κ πώς είναι δυνατόν, αφού "όλοι θα τον βρουν τον δρόμο τους κάποια στιγμή", να μην γίνεται ποτέ μποτιλιάρισμα;
Γιατί ρίχνετε πάνω μας τέτοια βαριά κατάρα; Μάλιστα, κατάρα είναι να βρεις τον δρόμο.. Αφού υπάρχει δρόμος σημαίνει ότι κάποιος τον χάραξε- κάποιος πέρασε από 'δω πριν από σένα. Για σκεφτείτε όμως.. Πόσους μεγάλους μουσικούς μπορείτε να βρείτε στην δισκοθήκη σας που να έμειναν στην ιστορία παίζοντας διασκευές; Πόσοι από τους αμέτρητους συγγραφείς που αντέγραψαν τον έρωτα του "Ρωμαίου" με την "Ιουλιέτα" δοξάστηκαν;
Απ' την άλλη σκεφτείτε πού οδηγούν όλοι οι δρόμοι: Απ' το ένα χωριό στο άλλο, από μια πόλη στην άλλη. Μια απ' τα ίδια δηλαδή... Στα ταξίδια των εξερευνητών δεν υπάρχουν δρόμοι.
Σταματήστε λοιπόν να αγωνιάτε για να βρούμε τον δρόμο μας. Και κάθε φορά, από 'δω και στο εξής, που εύχεστε κάτι τέτοιο, να θυμάστε τα πρωινά που είστε κολλημένοι στον δρόμο πόσο θα θέλατε να είστε κάπου όπου δεν θα υπάρχουν δρόμοι.
